Toen de GP van Nederland werd opgeschrikt door een verschrikkelijk, dodelijk ongeluk

De jaren '60 en '70 staan in de Formule 1 nou niet bepaald bekend
om hun veiligheid. De bolides ontwikkelden zich snel, maar de
ontwikkelingen op het gebied van veiligheid bleven achter. Dat
ondervond Piers Courage op de noodlottige zondag op 21 juni 1970 op
Zandvoort. Voor het vijfde seizoen op rij kwam de Brit dat jaar uit
in de koningsklasse van de autosport. In totaal stond hij aan de
start van 27 Formule 1-races, waarbij hij twee keer op het podium
stond, maar de Nederlandse Grand Prix van 1970 zou hem uiteindelijk
fataal worden. Magnesium Na een lastige start van het seizoen had
hij eindelijk een goede kwalificatie achter de rug en mocht hij de
Dutch GP nog vanaf de negende plak starten. Het noodlot sloeg toe
in ronde 23, toen Courage, uitkomend voor Frank Williams Racing
Cars, te hard over een hobbel reed. Het gevolg: er brak iets af,
waardoor hij bij het uitkomen van 'Tunnel Oost' op het oude,
originele Circuit Zandvoort de controle over zijn bolide verloor.
Het lukte hem niet om de bocht te halen en reed regelrecht op de
duinen af. Hij crashte hard, zijn bolide brak in vele stukken en
vloog onmiddellijk in brand. Tot overmaat van ramp was zijn chassis
en de wielophanging grotendeels gemaakt van het licht ontvlambare
magnesium. De marshalls waren niet in staat om het vuur uit te
krijgen en moesten wachten op de brandweer. Courage zat bewusteloos
in zijn auto, nadat hij was geraakt door een van zijn voorbanden,
en overleed, zo denkt men, al voordat de vlammenzee ontstond. Zo
werd de Nederlandse Grand Prix van 1970 overschaduwd door de
tragische dood van een talentvol coureur. Drie jaar later ging het
tijdens Formule 1-race op Zandvoort wederom fout. Roger Williamson
crashte en ook zijn auto ging in vlammen op, omdat de marshalls
niet in staat waren om hem te helpen. Hieronder wat afbeeldingen
van de nasleep, uit het Nationaal Archief. En de race? Zoals toen
gebruikelijk was, raasden de andere Formule 1-auto's die nog in
competitie waren voorbij de vlammenzee alsof er niets was gebeurd.
Uiteindelijk was het Jochen Rindt die op het bovenste trede stond
in Zandvoort, maar zoals op de onderstaande afbeelding te zien is,
was de vreugde ver te zoeken. Later dat jaar zou Rindt gek genoeg
zelf ook tot overlijden komen door een crash, tijdens de training
voor de Italiaanse Grand Prix. Zijn zege in Nederland, net als de
zeges dat jaar in Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland, bleken
uiteindelijk genoeg voor de wereldtitel, die hij postuum ontving.
Dingen die vandaag de dag, gelukkig, niet meer voor te stellen
zijn, maar in die tijd nog de normaalste zaak van de wereld leken.