Autosport in 2023: Hoe de soms verschrikkelijke klotesport toch zó mooi kan zijn

Ik doel natuurlijk op het weekend waarin het jonge Nederlandse
autosporttalent Dilano van 't Hoff het leven liet. Toegegeven, ik
kende van het t Hoff niet persoonlijk, maar als schrijvend
verslaggever voor een raceplatform kwam zijn naam regelmatig
voorbij. F1-materiaal? De tijd moest het leren, maar die tijd kreeg
hij door een noodlottig ongeval in de stromende regen van
Spa-Francorchamps niet. Het staat op menig toegangsticket voor
race-evenementen nog altijd expliciet genoemd: "Motorsport is
dangerous." We weten het allemaal, maar je staat er niet bij stil.
Als je op zondagmiddag de televisie aanzet, is dat immers vermaak,
entertainment zelfs! We veren met rake krachttermen zelfs op bij
een stevige crash en roepen als de afloop van de crash gunstig is
vol bewondering hoe veilig de sport is geworden. Veilig, ja, maar
is het ooit veilig genoeg? Ik geef 't toe, ik had al even niet aan
Van 't Hoff gedacht, totdat ik een recent interview van het AD met
de moeder van Van 't Hoff las. Ze vertelt dat hij nou eenmaal
opgroeide in een familie met daredevil-bloed en ze hoopt dat er
iets geleerd wordt van het ongeluk, zodat het 'niet voor niets is
gebeurd'. Wat een kracht en wat een moed dat je dat na amper een
half jaar zo kunt vertellen. Hoe blikt zij terug op het jaar en hoe
gaat zij het nieuwe jaar in? Je kan haar en alle andere naasten van
Dilano alleen maar toewensen dat ze de kracht vinden en blijven
vinden om het een plekje te geven. Over kracht gesproken, hoezeer
de sport zich ook van haar slechtste kant liet zien, de manier
waarop de community krachtig en als één geheel samen kwam en achter
de nabestaanden ging staan, was ronduit prachtig. De hier eerder
opgeworpen vraag of hij F1-materiaal was deed er niet toe en ook de
F1 rouwde mee. We zagen één grote racefamilie. Coureurs, veelal
verscholen onder helmen, werden mensen. Werden weer iemands vader,
iemands vriend, iemands kind. En toch, toch zitten we volgend
seizoen weer klaar om te kijken hoe 20 coureurs, en dat enkel nog
maar in de F1, toch weer risico's nemen. Ja, het is mooi, vaak
onbeschrijfelijk mooi zelfs, maar bij vlagen ook ronduit
hartverscheurend. Terwijl ik dit typ, krijg ik een foto
doorgestuurd van mijn zoon, Ted, net twee jaar geworden. Hij zit op
de lokale boerderij achter het stuur van een tractor en is
zichtbaar trots. Hij vind auto's en alles met draaiende wielen al
heel interessant en onlangs kraaide hij, met een kleine speelgoed
Red Bull in de hand, voor het eerst 'Massetappen'. Papa trots
natuurlijk. Maar ook dammen is werkelijk een mooie sport, kleine
vriend... Rust zacht, Dilano.