Coronel vond brute marathonetappe 'de zwaarste ooit': "Dat heb ik nog nooit gehoord"

Als Tim en Tom Coronel aan de Dakar Rally beginnen, weet je dat het
niet saai gaat worden. De broers maken er altijd een mooi avontuur
van en zijn redelijk ongeschonden door de loodzware eerste week
gekomen. Een botsing met een motorrijder en het mulle zand in The
Empty Quarter leverde wat vertraging op, maar de tevredenheid
overheerst. Wanneer Tom de telefoon opneemt en de vraag krijgt of
hij weer een beetje bijgekomen is van de loodzware marathonetappe
van 48 uur, antwoordt hij bevestigend. Tom sliep in een hotel, maar
was liever bij zijn team gebleven, vertelt hij in een interview met
RacingNews365 . "Van mij hoeft dat allemaal niet", stelt Tom. "Tim
en ik hebben in een hotel geslapen, maar heel eerlijk: ik wil
liever altijd bij het team zijn. Ik heb er niet zoveel mee.
Vanmorgen werd ik wakker in het hotel en dacht ik: 'wat doe ik
hier'? Ik wil naar het bivak, dus daar ben ik nu ook!" Hoe de
slaapplek van Tim en Tom eruitziet als ze van bivak naar bivak
reizen? "We hebben een trailer. Het is eigenlijk een hele kleine
cabine, een soort doodskist met een lampje erin en een raampje
erbij. We sliepen in een hotel omdat de crew duizend kilometer
moest rijden. Die zijn gelijk deze kant opgereden en kwamen
vannacht aan. Duizend kilometer hier is niet zoals in Europa, waar
je gemiddeld honderd kilometer per uur kan rijden. Hier zitten
allemaal gaten en hobbels in de weg. Dat duurt dus wat langer. De
coureurs zijn met een vliegtuig naar Riyadh gebracht." Bizarre
uitvalbeurten De aangeboden luxe komt, ondanks dat Tom liever bij
zijn team blijft, wellicht toch wel even fijn uit. De deelnemers
hebben net een loodzware marathonetappe van twee dagen achter de
rug en moesten een nacht in de woestijn doorbrengen. "Die nacht
hadden we natuurlijk in een tentje gelegen. Toen hebben we weinig
geslapen, omdat we weer vroeg van start gingen. Het was honderd
procent de zwaarste etappe ooit. Er staan nog steeds auto's!" Maar
wat maakte het zo zwaar? The Empty Quarter kent geen genade,
vertelt Tom. "De moeilijkheidsgraad van de duinen, hoe steil ze
zijn, hoe zacht het zand is. Die waypoints hadden ze natuurlijk op
hele mooie plekken neergelegd, maar je moet er wel komen. En als
het heel steil is, ik weet niet of je de beelden hebt gezien, daar
kan jij niet omhoog lopen en toch moesten wij met de auto omhoog."
Tim en Tom kwamen drie keer vast te zitten tijdens de zesde etappe.
Bij het laatste incidentje ging de startmotor stuk en werden ze
door een Zuid-Afrikaanse deelnemer geholpen. Tom vertelt een bizar
verhaal over het lot van de redder in nood. "Hij is uitgevallen,
hoorden we net. We liepen het bivak in en kwamen zijn monteur
tegen. Ze staan vier kilometer voor de streep vast en zijn nu met
een helikopter onderdelen aan het brengen. Zo heftig is het. Dat
heb ik nog nooit gehoord." De tekst gaat verder onder de
afbeelding. Tim en Tom hielpen Mister Dakar De gebroeders Coronel
staan ook garant voor belangrijke hulp. Dit keer kon 'Mister Dakar'
Stephane Peterhansel op steun rekenen. Een band was van de velg
gelopen, maar hydraulische problemen zorgden ervoor dat de Fransman
niet kon wisselen. Zonder hydraulische krik kreeg hij zijn Audi
niet omhoog. "Wij hebben hem een krik gegeven. Die hebben we altijd
bij ons. Hij leende hem, maar de hendel van de krik was afgebroken!
Peterhansel zei dat hij precies op tijd het wiel erop kon zetten en
dat daarna de hendel brak. Dus wij hebben hem geholpen dat hij
verder kon komen, want anders had hij er nog wel even gestaan." Tom
is blij hoe de eerste week is verlopen. "We zijn ontzettend
tevreden. Je ziet wat voor slagveld het is. Kijk, of wij nou 15e of
25e worden, dat is niet zo interessant voor ons. Ik heb het er
toevallig met Tim over gehad: wij zijn waterdragers, omdat we
subtop zijn. We zitten altijd net achter de toppers en zorgen dat
we altijd aankomen. Er zit 29 jaar ervaring in de auto. Tim heeft
achttien keer meegedaan en ik elf keer. Noem mij een andere auto
die dat heeft. Die bestaat niet. Wij zitten gewoon altijd tussen
plek 20 en 35 en doen geen domme dingen." "Wij weten waar we mee
bezig zijn", vervolgt Tom zijn verhaal. "Wij weten dat de
organisatie maar twee dingen wil: dat de auto kapotgaat en dat je
zelf opgeeft. Onze koppies zijn daar te sterk voor, dus we geven
niet op. Dan moet je zorgen dat de auto heel blijft. Dus als je
over zo'n duin banjert, moet je niet de auto slopen. Je moet weten
wanneer de auto pijn heeft. Tim en ik zorgen dat we net niet het
pijnpunt aantikken met de auto." Of Tom een aantal valkuilen ziet
in de tweede week? Nee hoor. "Weet je wat het grappige is? Iedere
avond bij de rijdersbriefing weet ik pas hoe de volgende etappe
eruit gaat zien. Overmorgen interesseert me niet, want dat is zonde
van je energie. Ik kijk helemaal niet verder. Naar mijn idee is dat
de enige benadering."