Grootste schandalen: F1-wereld walgt van moeder aller teamorders Ferrari

Met de kennis van nu voelt het misschien vreemd, maar in het begin
van 2002 was Ferrari ontzettend bang dat Michael Schumacher het
niet voor elkaar zou krijgen om zijn derde titel op rij voor het
team te veroveren. Bij het ingaan van de Grand Prix van Oostenrijk
ging Schumacher duidelijk aan de leiding in het kampioenschap, maar
het ging ook wat ver om van een comfortabele voorsprong te spreken.
De stand was namelijk als volgt: Schumacher had vier van de eerste
vijf races gewonnen, waardoor hij op 44 punten stond. Maar
Williams-coureurs Juan Pablo Montoya en Ralf Schumacher hadden ook
goede zaken gedaan in die races, waardoor zij respectievelijk op 23
en twintig punten stonden. Met tien punten voor de overwinning had
Michael Schumacher dus een redelijke buffer. Maar de
Williams-coureurs waren erg, erg snel. Wat voor Ferrari ook niet
hielp, was dat de andere coureur, Rubens Barrichello, een zeer
matige start van het seizoen kende. De Braziliaan had nog maar één
keer de finishlijn bereikt en was dus niet echt de ondersteunende
kracht voor Schumacher waar het team op hoopte. Maar in Oostenrijk
was het wel die Barrichello die poleposition pakte. En overtuigend
ook: Ralf Schumacher was tweede met een achterstand van drie
tienden, en Michael Schumacher stondd aar weer achter met een gat
van ruim zes tienden naar Barrichello. Het leek er op dat
Barrichello, die net een nieuw contract voor twee extra jaar had
getekend bij Ferrari, eindelijk weer eens kon laten zien dat het
vertrouwen van het team in hem niet misplaatst was. De Grand Prix
van Oostenrijk Hoewel er genoeg gebeurde in de race, was de strijd
om de overwinning eigenlijk bij de start beslecht. Barrichello
behield de leiding, Michael Schumacher haalde zijn broer in, en in
de daaropvolgende 60 rondes reden de Ferrari's vrij makkelijk weg
bij de Williams. Toen rond ronde 60 Montoya zijn teamgenoot ook nog
eens inhaalde voor de derde plaats en alle pitstops waren gemaakt,
leek het in feite voorbij. Maar aan de pitmuur van Ferrari werd
intussen druk gerekend. Met een tweede plaats zou Schumacher
slechts zes punten binnenhalen, terwijl Montoya op P3 vier punten
had. Schumacher zou dus weliswaar verder uitlopen in het
kampioenschap, maar zou het niet veel beter zijn als hij die tien
punten voor de overwinning zou pakken? En dus schoof teambaas Jean
Todt in de laatste ronde een briefje naar technisch directeur Ross
Brawn. De boordradio van de coureurs werd niet uitgezonden, maar de
situatie werd vrij snel duidelijk: bij het opgaan van het laatste
rechte stuk ging Barrichello ineens op de rem waardoor Schumacher
als eerste over de finish ging. De Duitser behaalde zijn eerste
overwinning in Oostenrijk, Barrichello werd tweede, en Montoya
eindigde als derde. Walging Het was een enorme blamage voor
Ferrari. Vanaf het moment dat Barrichello en Schumacher uit hun
auto's stapten, was er nog maar één geluid te horen op het
Oostenrijkse circuit: oorverdovend boegeroep. Elke verslaggever,
analist en toeschouwer walgde van de keuze van Ferrari om
Barrichello deze overwinning te ontzeggen. "Dit was een erg foute
keuze", zei voormalig coureur Gerhard Berger na afloop van de race.
"Arme Rubens heeft maar weinig kansen om echt met Michael te
vechten en vandaag was hij simpelweg beter. Ik snap deze keuze
helemaal niet." Renault-teambaas Flavio Briatore noemde het "een
enorme schande", en voormalig kampioen Emerson Fittipaldi stelde
dat Barrichello de overwinning nooit op had moeten geven.
Barrichello zelf maakte duidelijk dat hij geen keuze had. "Wat had
ik moeten doen? Ik heb in mijn contract staan dat ik teamorders
moet opvolgen. Als ik nu niet luister... ik zet net aan de start
van een nieuwe contractperiode. Mensen vragen me waarom ik niet
naar een team ga dat mij wel respecteert, en het is simpel: zo'n
team kan mij een winnende auto geven." Jaren later hintte
Barrichello dat het team dreigde met iets "waardoor ik mijn hele
leven moest heroverwegen". Opvallend genoeg was het Michael
Schumacher die nog het meest van slag was door dit alles. Op het
podium weigerde hij op de plek van de winnaar te gaan staan. In
plaats daarvan duwde hij Barrichello naar voren en gaf hij hem de
trofee van de winnaar. In de persconferentie benadrukte hij dat
Barrichello de echte winnaar was, en vertelde hij zelfs dat hij nog
probeerde om achter zijn teamgenoot te blijven. Achteraf gezien
waren de teamorders ook volledig onnodig geweest: Schumacher won de
titel met 144 punten, tegenover 77 van Barrichello en 50 van
Montoya. De titel kwam nooit in het gedrang. De FIA was ook niet
gecharmeerd door de actie van Ferrari. "Het is niet acceptabel dat
er een afspraak bestaat die een race in de weg zit en niet
verantwoord kan worden door een team", liet de organisatie na
afloop optekenen. Het jaar daarop werden teamorders verboden door
de FIA. Die regel hield stand tot en met 2010, toen het opvallend
genoeg weer Ferrari was dat voor de aanleiding zorgde voor een
nieuwe regelwijziging. Barrichello kreeg uiteindelijk nog wel zijn
overwinning: een paar maanden later in Amerika liet Schumacher hem
op het laatste moment langs waardoor de Braziliaan de race won.