Leidinggevende Bianchi over gitzwarte dag: "Toen wist ik al dat het niet goed zat"

Op 17 juli 2025 is het precies tien jaar geleden dat het bericht
naar buiten kwam dat Jules Bianchi was overleden. De pas 25-jarige
Fransman liep hoofdletsel op tijdens de Grand Prix van Japan van
2014 en belandde in coma, waar hij niet meer uit zou ontwaken. Het
is een donkere dag in de geschiedenis van de autosport, en één die
velen toch koude rillingen zal bezorgen. Maar vergeten doen we
niet.  Dat geldt ook voor Graeme Lowdon. De huidige teambaas van
Cadillac was toentertijd de CEO van Marussia, het team waar Bianchi
voor reed. Lowdon blikt in de High Performance Podcast terug op de
gitzwarte dag van het ongeluk. "We belandden in extreem slechte
weersomstandigheden en toen kwam het ongeluk van Jules. En toen
belandden we eigenlijk vrij snel in een scenario waarin je met een
coureur zat die echt ernstig verwond was. Ik zat aan de pitmuur en
het weer was echt dramatisch. Op TV leek het echt... De camera's
zijn er ontzettend goed in om de boel zo te laten lijken dat het
een zonnige dag is, of zo. Maar dat was het niet. Het zicht was
slecht, het regende." "Aan de pitmuur heb je een camera die de
beide auto's volgt, en dan heb je een GPS die het mogelijk maakt om
van camera naar camera te wisselen. Maar die camera's zijn niet van
dezelfde kwaliteit als het materiaal dat voor TV-uitzendingen wordt
gebruikt. Je kijkt eigenlijk naar je auto alsof je naar
beveiligingscamera's zit te kijken." Lowdon had nog een sprankje
hoop toen hij de GPS-tracker zag, maar dat maakte snel plaats voor
paniek. "Twee ronden eerder ging Adrian Sutil al van de baan. En ik
wist dat dat met Jules ook gebeurd was, maar de GPS-tracker ging
nog voorbij de positie van Sutil. Zo ging ik er eigenlijk vanuit
dat Jules gewoon gespind was, maar vrij snel daarna kwamen we
erachter dat er een incident heeft plaatsgevonden met een kraan
naast de baan. Ik vind dat er niets op de baan zou moeten staan,
buiten de raceauto's om. Dus grote tractoren horen daar gewoon
niet."  Maar toch stond de kraan daar, en dat werd Bianchi
uiteindelijk fataal. "Ik kon de beelden op die pitmuur-camera's
terugkijken en daar zag ik al dat dat grote voertuig echt flink
bewoog. En zodra ik dat zag, wist ik al dat het niet goed zat. Maar
op dat punt weet je nog niet wat er gebeurt, dus probeerde ik over
de radio tegen hem te praten. Maar we kregen geen reactie van
Jules. Dat is natuurlijk niet goed, maar ja, de auto kon ook gewoon
uit staan... Dus je weet dan nog steeds niet wat er gaande is." 
Lange, beangstigende dagen En vanaf dat moment was het
noodgedwongen schakelen voor Lowdon. "Maar ik kan me nog herinneren
dat ik direct van de pitmuur sprong en naar het medisch centrum ben
gerend. Het is makkelijk om daar te komen in Japan, maar alles was
afgeschermd dus niemand kon naar binnen. Maar toen we wisten dat
hij naar het ziekenhuis zou gaan en we het medisch centrum niet in
zouden kunnen, ben ik samen met John Booth (toenmalig teambaas,
red.) in de auto gesprongen en naar het ziekenhuis gereden." "Ik
kan me nog herinneren dat ik toen met Bernie (Ecclestone, red.)
sprak. Hij was er dat weekend niet, maar indirect was hij er wel
altijd. En hij had natuurlijk ook gezien wat er was gebeurd, dus
hij zei meteen: 'Graeme, als je iets nodig hebt, wat dat dan ook
mag zijn, laat het weten'. Ik heb veel respect voor Bernie, want
hij is een racer en heeft zelf ook teams geleid. Hij stond dicht
bij de coureurs en is ook mensen kwijtgeraakt. Hij weet hoe het
voelt, en hij zit in een positie waarin hij ook kan helpen. En dat
hielp mij dan weer verder."  De voormalig CEO kon op dat moment
maar aan één ding denken: "Maar toen wisten we nog niet hoe het met
Jules ging, behalve het feit dat het slecht was. Dus moesten we
zijn familie zo snel mogelijk die kant op halen, dus die hulp van
Bernie kwam heel goed uit. Toen kwam zijn familie met een vliegtuig
over naar Japan. En ik ben zelf een vader, dus ik blijf maar
denken... Wat dachten ze wel niet toen ze in dat vliegtuig stapten?
Het duurt lang om van Frankrijk naar Japan te moeten, en als je dan
landt is het nog niet gedaan." "Ik kan me niet voorstellen hoe dat
voor hen moet zijn geweest, om zo in onzekerheid te zitten. Daar
komt veel verantwoordelijkheid bij kijken. Ik kan me nog herinneren
toen zij in het ziekenhuis aankwamen... Als ouder kan ik me dit
allemaal niet voorstellen, en toch kwamen ze binnen en waren ze
vooral bezig met hoe het met ons ging. Mijn eerste prioriteit, op
dat moment, was de familie. Ik ben geen dokter, maar als dit soort
dingen gebeuren, vraag ik me altijd even af waarom ik engineering
heb gestudeerd. Ik voelde me echt hulpeloos."  De dagen die volgden
waren lang en vooral eng, met name door alle onzekerheid. "Maar je
denkt dan niet logisch na. Ik had op dat moment zo graag gewild dat
ik dokter was... Maar je probeert de familie dan zo goed mogelijk
op de hoogte te houden met de juiste informatie, dus dat was de rol
waar wij ons op stortten. We hebben een aantal dagen in het
ziekenhuis doorgebracht en daar op de vloer in een hoekje geslapen.
Ik heb al die tijd dezelfde kleding aan gehad. Maar toen ik buiten
kwam, in de zon, kwam het wel even binnen. Dat het slecht met Jules
ging."