Crashicoon direct ontslagen na wéér een zware crash

Wie de naam Andrea de Cesaris hoort, denkt wellicht meteen aan de
bijnaam die hem zijn hele carrière achtervolgde: 'Andrea de
Crasheris'. Een spottende verwijzing naar zijn ongeëvenaarde
reputatie op het gebied van incidenten, maar die ook de
complexiteit van zijn Formule 1-loopbaan miskent. De Cesaris was
niet alleen een coureur die vaak de limieten opzocht: hij was ook
een van de snelste en meest geharde rijders van zijn generatie.
Zijn F1-loopbaan duurde bijna vijftien seizoenen. De Italiaanse
coureur debuteerde in 1980 bij Alfa Romeo, maar zijn echte kans
kwam een jaar later toen hij dankzij een aanzienlijke
sponsorbijdrage van Marlboro een zitje bij McLaren kreeg. Daar
begon zijn reputatie ook meteen te ontstaan. In het seizoen van
1981 crashte hij vaker dan hij de finish haalde, getuige het feit
dat hij slechts zes van de veertien Grands Prix wist af te ronden.
De Britse pers, zelden mild, doopte hem om tot 'De Crasheris', een
naam die aan hem bleef kleven. Zijn terugkeer naar Alfa Romeo in
1982 bracht verbetering. Tijdens de Grand Prix van Long Beach
veroverde hij als jongste coureur ooit poleposition. In Monaco leek
hij lange tijd op weg naar zijn eerste overwinning, tot zijn auto
zonder brandstof stilviel in de slotfase. Een jaar later, in 1983,
boekte hij zijn beste resultaten met twee tweede plaatsen op
Hockenheim en in Zuid-Afrika. In België leidde hij lange tijd de
wedstrijd, tot mechanische problemen hem opnieuw de das omdeden.
Hoewel de pure snelheid van De Cesaris vaak boven kwam drijven,
bleef pech hem achtervolgen. De betrouwbaarheid van het materiaal
was een terugkerend probleem, net als zijn eigen ongeduld op de
baan. Zijn reputatie als roekeloze rijder kreeg een stevige impuls
tijdens de Grand Prix van Oostenrijk in 1985. In de openingsfase
van de race verloor hij bij hoge snelheid de controle over zijn
Ligier. Hij crashte spectaculair: zijn auto maakte meerdere salto’s
voordat hij volledig verwoest tot stilstand kwam. Wonder boven
wonder stapte De Cesaris ongedeerd uit.  Teammanager Guy Ligier was
minder onder de indruk: na het bekijken van de beelden besloot hij
hem per direct te ontslaan. Zijn positie bij het team was
onhoudbaar geworden, omdat Ligier vond dat De Cesaris te veel geld
kostte. Het incident in Oostenrijk symboliseerde zijn loopbaan:
spectaculaire momenten, snelheid en controleverlies in één beeld
gevangen.  Toch ging De Cesaris onverstoord verder. In de jaren die
volgden reed hij voor een scala aan teams, waaronder Rial, Brabham,
Dallara, Jordan, Tyrrell en Sauber. Hij bleek verrassend duurzaam:
tussen 1980 en 1994 kwam hij uit in 208 Grands Prix. Een
overwinning behaalde hij nooit, wat hem jarenlang het
twijfelachtige record opleverde van meeste F1-deelnames zonder
zege. In 1991 beleefde hij een kleine wederopstanding bij Jordan.
Zijn ervaring bleek van grote waarde en zijn rijstijl leek voor het
eerst in jaren meer beheerst. Toch zou hij daarna snel uit de
schijnwerpers verdwijnen. Zijn laatste races reed hij in 1994 als
invaller bij Jordan en Sauber, waarna hij definitief afscheid nam
van de Formule 1. Na zijn actieve racecarrière werkte hij als
valutahandelaar en vond hij een nieuwe passie in het windsurfen. Op
5 oktober 2014 kwam hij op 55-jarige leeftijd tragisch om het leven
bij een motorongeluk in de buurt van Rome. Helaas kunnen we vanwege
rechten de crash van De Cesaris niet in videovorm laten zien. Op
YouTube zijn echter veelvuldig video's van het incident te vinden.