Ricciardo verklaart bijzondere F1-bijnaam

Als je aan Daniel Ricciardo denkt, dan denk je ongetwijfeld aan de
grote glimlach van de Australiër. Ook al ging het iets minder met
hem, hij wist toch altijd een glimlach op zijn gezicht te toveren.
Ricciardo won in totaal acht Grands Prix en stond drie keer op
poleposition. Bovendien had hij al snel de bijnaam 'Honey Badger'
(honingdas) te pakken. Maar hoe kwam hij daaraan? Hij legt het uit
tijdens een interview op de Ray White’s Connect conferentie. "Honey
badgers zijn knuffelbaar en schattig, ontzettend knap om te zien",
zo begint Ricciardo lachend aan zijn verhaal. "Maar wanneer iemand
iets van hen afpakt, vechten ze terug. En ik denk dat dat een
beetje mijn alter ego was wanneer ik achter het stuur kroop. Er zit
al een competitiebeest in mij sinds ik een kind was; ik was altijd
competitief in alles wat ik deed." Ricciardo vervolgt: "Maar dat
killerinstinct moest ik echt ontwikkelen en naar boven leren te
halen. Van nature ben ik veel meer ontspannen. Een van mijn eerste
trainers destijds, Stu Smith, die haalde dat echt in mij naar
boven. Ik moest er wel aan werken, maar toen ik het eenmaal liet
zien, voelde het eigenlijk best goed. Het is soms best lekker om
een badass te zijn." 'Moet ik het risico nemen om te crashen?' "Ik
verspilde te veel energie aan het proberen altijd stoer te zijn,
omdat dat niet natuurlijk voor me is. Ik zag andere coureurs met
dat killerinstinct van 's ochtends tot 's avonds en ik wenste dat
ik ook zo kon zijn. Ik denk dat mensen mij zagen lachen en grappen
maken, en dat zagen ze als een zwakte waardoor ze me onderschatten.
Maar zodra ik mijn helm opzette, dacht ik: 'Oké, nu is het tijd om
net zo stoer te zijn als de anderen'." De Australiër stond
daarnaast bekend om zijn late remacties en gedurfde inhaalacties.
"Er zijn veel coureurs die in hun eentje snel kunnen zijn op de
baan, maar als je met twintig anderen op de baan bent, draait het
om race-inzicht. En daar is het inhalen een groot onderdeel van.
Het is soms best eng, omdat er onvoorspelbaarheid en risico's bij
komen kijken. Je kunt op de derde plaats liggen en denken: 'Ik sta
op het podium, moet ik het risico nemen om te crashen?' Maar dat is
juist het leukste, en ik heb altijd gedacht dat crashen beter is
dan het niet proberen." "Op een gegeven moment werd het voor mij
puur instinct. Je accepteert dat als het niet lukt, je trots kunt
zijn dat je het geprobeerd hebt. Ik vond het geweldig, en ik had
het gevoel dat mijn concurrenten me zagen aankomen en wisten dat ik
het zou proberen. Ik lag dus al een stap voor", zo zegt Ricciardo
tot besluit.