Hoe McLaren met de rug tegen de muur stond te midden van het Verstappen-geweld

Lando Norris was na de sprintrace en de daaropvolgende kwalificatie
al heel duidelijk over de gevolgen van de botsing tussen hem en
teamgenoot Oscar Piastri. Met zijn verstand wist hij dat hij
optimistisch moest blijven voor de zondag, maar zijn gevoel zei
toch heel wat anders.  McLaren verloor waardevolle informatie over
het gedrag van de auto gedurende een langere run, zoals
bijvoorbeeld tijdens een sprintrace. Met name op een hobbelig
circuit als het Circuit of the Americas wil je weten hoe de plank
onder de auto slijt bij wat vollere tanks. Naar verluidt
concludeerde McLaren dat men zonder die concrete kennis niets
anders kon doen dan op safe te spelen tijdens de race. Bij het
afstellen van de MCL39 bouwde men heel bewust bepaalde marges in
met betrekking tot de rijhoogte.  Een hogere rijhoogte hangt direct
samen met de downforce die onder de auto via de venturi-kanalen
gegenereerd wordt, en daarmee ook met performance. Hoe lager de
auto, hoe sneller hij is in de bochten, maar ook hoe groter het
risico op teveel slijtage. Grote verschillen Ervan uitgaande dat
McLaren die marge voor beide coureurs heeft ingebouwd, blijft het
nog steeds wel heel opvallend hoe groot het verschil in gemiddelde
rondetijd is tussen Max Verstappen en Oscar Piastri, maar met name
ook tussen Lando Norris en Oscar Piastri (zie de tabel hieronder).
Gemiddeld genomen gaf Norris slechts 0,083 seconde per ronde toe op
Verstappen, terwijl het bij Piastri om 0,494 seconde gaat. Daarmee
spreek je dus ook van een kloof van vier tienden tussen beide
teamgenoten. Zat Norris ondanks die hogere rijhoogte dan zó dicht
op Max Verstappen? Ja en nee. Uiteindelijk was het verschil op de
streep niet heel groot, maar Verstappen hield met name in de
slotfase de nodige performance achter de hand. Met name in de
bochtige eerste sector was hij heel bewust bezig zijn banden flink
te sparen.